Er was eens een prinses die in een prachtig paleis leefde. Ze had het er erg naar haar zin en het leven lachte haar toe. De koning en koningin zorgden ervoor dat het de prinses aan niets ontbrak. Er was eten in overvloed, ze had al het speelgoed dat ze zich kon wensen en als ze wat nieuws wilde, werd het meteen geregeld. Ook op het geestelijke vlak werd alles voor de prinses verzorgd. Verschillende leraren stonden haar bij om nieuwe kennis op te doen en te leren over hoe de wereld in elkaar stak. De leraren vonden in de prinses een leergierige leerling en met veel plezier legden ze uit hoe alles in het koninkrijk werkte en als ze een keer niet goed in haar vel zat, was er altijd een van de bedienden die een luisterend oor bood en haar van adviezen voorzag.

De koning en koningin hadden voor hun dochter diverse kamers in het paleis beschikbaar gesteld. Zo had de prinses een kamer om te lezen, een om muziek in te maken, een om in te eten en eentje om spelletjes te doen. Verreweg haar favoriete kamer was het torenkamertje dat ze gebruikte om tot rust te komen. Als ze in dat kamertje ging zitten, hoefde ze even niets. Er stond weinig en ook de kleuren in het kamertje straalden rust uit. Ze was vaak in dit kamertje te vinden. Dan staarde ze uit het raam en kwam helemaal bij zichzelf.

Het was vanuit dit kamertje dat haar aandacht werd getrokken naar een plek in het bos dat om het paleis lag. Op de een of andere manier kon ze haar ogen er niet vanaf houden. Het bos leek daar iets lichter, de bomen iets levendiger. Ze snapte niet wat het was, maar het hield haar bezig. Ook tijdens het muziek maken en lezen moest ze vaak denken aan deze plek in het bos. Tegelijkertijd wist ze dat ze nooit naar die plek toe zou kunnen gaan. De koning en koningin wilden niet dat ze het landgoed rond het paleis zou verlaten. Alles wat ze nodig had, was te vinden binnen de hekken van de paleistuinen. Daarbuiten vertrouwden ze het niet. De prinses kon daar van alles overkomen en ze zou in aanraking kunnen komen met de gevaren en verleidingen van het leven van het gewone volk. Dat wilden ze te allen tijden voorkomen.

Toch begon er in de prinses iets te knagen, als een vuur dat zich een weg naar buiten aan het branden was. Het was een drang die ze bijna niet meer in toom kon houden. Iedere keer als ze vanuit haar torenkamertje naar de plek in het bos keek, werd deze drang sterker. Maar ze was een brave dochter en deed erg haar best deze drang en dit vuur te onderdrukken. Ze vroeg beleefd aan haar ouders of ze misschien toch een keertje buiten de paleistuinen mocht komen, maar daar waren haar ouders heel helder over. Dat mocht absoluut niet.

Maar het verlangen om naar de bijzondere plek in het bos te gaan, werd zo groot dat ze op een dag toch besloot ongehoorzaam te zijn aan haar houders. Ze bedacht een plan om deze plek in het bos te kunnen gaan. Ze vond een manier om het kamermeisje dat altijd op haar lette om de tuin te leiden. Het voelde nog wel heel vreemd en spannend om tegen de wil van haar ouders in te gaan, maar de innerlijke drang was sterker. Ze vond een gat in het hek dat om de paleistuinen stond en kroop er doorheen het bos in.

Hoewel ze nog nooit buiten de paleistuinen was geweest, voelde het hier heel vertrouwd. Ze ontspande steeds meer en genoot van de geuren, de geluiden en al het leven dat ze in het bos tegenkwam. Als vanzelf vonden haar voeten de weg naar de bijzondere plek in het bos. Hoe dichter bij ze kwam hoe spannender ze het ook begon te vinden. Even twijfelde ze of ze toch niet gewoon terug zou gaan naar het vertrouwde paleis, maar haar verlangen was zo krachtig dat ze door bleef lopen.

Toen ze op de plek kwam waarvan ze direct wist dat dit de plek was die ze vanuit het raam in het torenkamertje had gezien, bleef ze staan. Ze keek rond en voelde de kracht en rust van deze plek. Ze zag een oud huisje en besloot om aan te kloppen. Het duurde even, maar toen deed een oude vrouw de deur open en heette haar welkom. Ze nodigde de prinses uit om naar binnen te komen. In eerste instantie was de prinses teleurgesteld. Was dit nou waar ze zo naar had verlangd? Een oud huisje met een oud vrouwtje? Ze wilde de vrouw bedanken en weer terug naar het paleis gaan. Toen ze zich al bijna had omgekeerd, voelde ze echter in haar hele lichaam dat ze naar binnen moest en dus stapte ze achter de oude vrouw de drempel over het huisje in.

In het huisje van de oude vrouw stonden veel bijzondere voorwerpen. Er was een glazen bol waarin iets stond te pruttelen. Ze zag een gouden lamp die verschillende kleuren licht verspreidde. In een hoek stond een houten stok die leek te bewegen en het vloerkleed op de grond was gemaakt van een heel bijzonder materiaal dat als een vloeistof leek te golven. De oude vrouw liet de prinses rondkijken en hield zich op de achtergrond. De prinses stopte bij de boekenkast en bekeek de grote hoeveelheid boeken. Ze was verbaasd door de vele onderwerpen waar haar leraren het nog nooit over hadden gehad. Het liefst wilde ze de boeken uit de kast pakken en gaan lezen. Ze hield zich in en nam de tijd om alles op zich te laten inwerken.

Haar lichaam werd getrokken naar een doorgangetje waarachter nog een kleine ruimte was. Haar hart sloeg over en ze voelde een warmte door haar hele lijf stromen. Dit is waar ze voor was gekomen. Langzaam liep ze naar het doorgangetje en stapte de kleine ruimte in. Daar zag ze hem staan, de grote eensnarige harp. Het was alsof het hele instrument trilde en de prinses kon deze trilling in haar hele lijf voelen. De oude vrouw was bij haar komen staan en vertelde haar dat dit de oerharp was. De aandacht van de prinses was nu volledig bij deze bijzondere harp. Ze deed een stap naar voren en wilde de snaar aanraken. “Nee stop!”, riep de oude vrouw. “Weet je zeker dat je deze snaar wilt bespelen? Als je de snaar van de oerharp bespeelt, klinkt de oerklank. Vele mensen zijn er gek van geworden en zichzelf kwijt geraakt na het horen van deze klank.”

Weer werd de prinses even aan het twijfelen gebracht. Moest ze dit wel doen? Zou het niet gevaarlijk zijn? Hadden haar ouders geen gelijk gehad door haar binnen de muren van de paleistuinen te willen houden? Tegelijkertijd wist ze dat dit was waarvoor ze was gekomen. Dus bracht ze met de vingers van haar linkerhand de oersnaar in beweging. Het kostte haar geen enkele moeite, alsof de snaar al reageerde op haar vingers voordat deze de snaar hadden aangeraakt. Het geluid dat toen ontstond was met geen woorden te beschrijven. De prinses werd er diep door geraakt. De trilling van de snaar liet in alles de essentie trillen. Niet alleen in haarzelf, maar ook in alle dingen om haar heen en ook in de oude vrouw werd de essentie in trilling gebracht. Deze oertrilling maakte dat ze zich heel diep verbonden wist met zichzelf en de wereld om zich heen. Ze versmolt en werd een met de wereld gedragen door het geluid van de oerharp.

Dit was waarvoor ze was gekomen. Dit konden de leraren haar niet uitleggen. Ze realiseerde zich ook dat dit veel wezenlijker was dan alles wat ze tot nu toe had geleerd en ervaren. De oude vrouw stond nog steeds achter haar wat de prinses een heel veilig en geborgen gevoel gaf. Zonder woorden begeleidde de vrouw de prinses in deze diepe ervaring. Toen de snaar uitgetrild was, verminderde het eenheidsgevoel en kon de prinses weer onderscheid maken tussen zichzelf en de wereld. De verbondenheid die ze had gevoeld bleef wel.

De prinses bedankte de vrouw en ging weer terug naar het paleis. De oerklank trilde nog in haar na. Ook in het paleis kon ze daardoor zien waar het echt om ging. Ze leefde in een door de koning en koningin gecreëerde wereld. Dit maakte haar van slag. Alle zekerheid viel onder haar voeten weg. Wat was er dan nog waar? In de tijd die volgde op het eerste bezoek ging ze nog regelmatig naar de oude vrouw en bespeelde de oersnaar. Telkens weer voelde ze de diepe verbondenheid en iedere keer bleef dit gevoel langer bij haar. Zo kon ze ook het vertrouwen vinden om in de schijnwereld van het paleis steeds meer deze oertrilling toe te laten.

Ze wist dat ze ooit het paleis uit zou gaan en het geheim van deze oertrilling aan de mensen in het koninkrijk zou gaan uitdragen. Ze volgde hierin haar eigen ritme en tempo geleid door de trilling van de oersnaar.