Inspiratieblog Intuïtief Ondernemen
Artikelen, video’s, linkjes en citaten
Dat wat er altijd was, altijd is en altijd zal zijn
Vorig jaar heb ik een prachtige workshop Op Verhaal Komen gevolgd bij Joke Goudswaard van Phoenix opleidingen. In een andere blog heb ik al een ervaring uit deze workshop met je gedeeld. In deze blog wil ik een andere mooie ervaring delen. Deze gaat over dat wat er altijd was, altijd is en altijd zal zijn.
Het spoor van de sneeuwtijger
Joke vertelde het verhaal “Het spoor van de sneeuwtijger”. In dit verhaal probeert een Japanse vrouw contact te maken met haar man die gewond (vooral geestelijk) uit de oorlog is terug gekomen. Iedere dag trekt ze haar rode kimono aan en zet kommetjes rijst en zoete rijstkoekjes voor hem neer. Hij kijkt niet, spreekt niet. Dan raadt de kruidenvrouw uit het dorp haar aan om een haar van de sneeuwtijger te gaan zoeken. Hiermee kan ze haar man redden. De vrouw gaat op pad. Ze moet hoog op de berg de sneeuwtijger vinden en een haar weten te bemachtigen. De reis de berg op is zwaar en pijnlijk. Als ze tenslotte de sneeuwtijger vindt, is deze agressief en moeilijk te benaderen. Ze moet het vertrouwen van de sneeuwtijger winnen om een haar te kunnen bemachtigen. Dat lukt haar uiteindelijk. Blij met de haar, keert ze terug naar het dal en laat de haar aan de kruidenvrouw zien. Deze bekijkt de haar goed en beaamt dat het een echte haar van de sneeuwtijger is. Vervolgens gooit ze de haar in het vuur waar hij knisperend verbrandt. Het ging niet om de haar. Ze geeft de vrouw de opdracht om alles wat ze op deze reis geleerd heeft, alles wat ze ontdekt heeft bij het vertrouwen krijgen van de sneeuwtijger toe te passen in het benaderen van haar man. En zo krijgt de vrouw weer contact met haar man.
De berg die er altijd was, altijd is en altijd zal zijn
Na afloop gingen we in een kring staan en kon iedereen in het verhaal stappen als een van de elementen uit het verhaal. De gewonde man, de vrouw, de rode kimono, het leger, de haar van de sneeuwtijger, ze kwamen allemaal tot leven. Tegelijkertijd ontstond er voor iedereen individueel en voor het collectief een proces, een reis door het verhaal waarbij je eigen thema’s werden geraakt en geheeld.
Voor mij is dat wel een bekende plek. Als toeschouwer, buiten het verhaal en daarmee een speciale positie innemend. Wat zo bijzonder voor mij was om te ervaren is dat de berg juist heel erg verbonden was. Hij was zowel de bedding en de eeuwigheid waartegen alles plaatsvond als een betrokken onderdeel van het verhaal. Ik werd als berg geraakt, leefde mee en werd beïnvloed door de elementen die bewogen en toegevoegd werden. Tegelijkertijd kon ik ervaren dat dit slechts een speldenknop was in de grote zee van de eeuwigheid. Er was eerder pijn, verlies en hoop en liefde geweest en er zal later weer pijn, verlies, hoop en liefde zijn.
Deze positie gaf me een aantal inzichten die ik met je wil delen.
Er is altijd een achtergrond waartegen jouw verhaal zich afspeelt
Soms heb ik wel eens het gevoel dat dat wat ik doe eenzaam is. Zeker op momenten dat het wat moeilijk gaat, dat ik twijfel, dat mijn angsten de overhand krijgen, merk ik dat ik het idee heb dat ik er alleen voorsta. Natuurlijk heb ik vrienden, collega ondernemers en een fantastische vrouw. Toch voelt het soms alleen. Ik weet ook wel waar dat vandaan komt en heb er veel aan gewerkt en heeft het niet zo’n vat meer op me als vroeger, maar het is er wel.
Door de energie van de berg te hebben ervaren, is er nu een diep weten dat er een achtergrond, een bedding is waartegen mijn leven plaatsvindt. Er is iets dat altijd aanwezig is. Dat wat ik doe vindt niet plaats in een soort leegte, maar wordt gedragen door de berg. Dat maakt het op een niet begrijpbare manier anders.
Er kijkt altijd iets toe.
Je bent niet de enige
Een andere les die ik in mijn cellen heb gevoeld, is dat je niet alleen bent, ook al lijkt dat wel zo. Niet per sé doordat er anderen zijn die van je houden en met je meeleven. Door contact te hebben gemaakt met de berg, kon ik ook contact maken met de uitgestrektheid van de tijd. Vóór mij zijn er ook mensen geweest met twijfels en angsten en na mij zullen er ook weer mensen zijn met diezelfde angsten en twijfels. Het was mooi om die verbinding met de eeuwigheid te ervaren en de lichtheid die daardoor door de ervaring heen geweven wordt.
Ik moest ook denken aan een kunstproject tijdens het Oerol festival op Terschelling. Je moest daar in je eentje een route wandelen. Hierbij deed je verschilleden houten hokjes aan. Hierin moest je iets achterlaten voor degene die na jou kwam. Tegelijkertijd was ook alles aanwezig wat je voorgangers hadden achter gelaten. Op die manier kon je voelen dat je alleen op pad was en toch verbonden met degenen voor en na je.
Dit besef geeft mij een rust en vertrouwen dat dit wat ik meemaak van alle tijden is. Op de een of andere manier helpt dat om het te relativeren zonder het kleiner te maken dan het is. Het geeft de mogelijkheid om mijn leven in een groter perspectief te plaatsen en daarmee ontstaat er ruimte en lichtheid.
Hoe vertaal je dit naar jouw leven?
Als je in jouw leven een moeilijke situatie tegenkomt (het werkt waarschijnlijk ook wel met mooie situaties), maak dan contact met de bedding waarin dit gebeurt. Verbind je met de berg, de aarde, de liefde die er altijd is en toekijkt. Zonder oordeel, zonder het te willen veranderen, maar wel betrokken, verbonden en geraakt.
Vervolgens kun je ook contact maken met degenen voor je die dit hebben meegemaakt en degenen na jou die dit zullen meemaken. Plaats jouw ervaring in een groter tijdsperspectief en onderzoek wat dit met je doet.
Tenslotte kun je ook jouw verbinding met de berg voelen. Wat betekent deze voor jou?
Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en ideeën. Wil je ze in een reactie op dit bericht achterlaten?
Eén reactie
Wat een mooi pakkend verhaal Martijn. Dank je voor het delen. Voor mij geeft het “deel zijn van het grote geheel, de bedding” vertrouwen, gronding, gevoel van verbinding, steun, inspiratie, liefde, trots op wat is geweest en wat is, een plek om terug te komen als ik de weg even kwijt ben. En de berg…. is voor mij een element waar ik op diverse manieren naar kan kijken afhankelijk van waar ik sta in mijn groeiproces en in de wetenschap dat het er gewoon is. Verwantschap, liefde en compassie voel ik voor diegenen die mij voor zijn geweest en diegenen die na mij komen. Het geeft me steun en extra motivatie om dat te realiseren in mijn leven wat ik graag wil vormgeven. Gewoon omdat het kan 😉 en zeker ook voor de mensen voor mij zijn geweest en die hier (nog) niet de mogelijkheid voor hadden.